[ woensdag 30 juli 2008 ]
Vannacht naar Pacha Barcelona geweest. Gelijk twee vliegen in één klap geslagen, want op dinsdag is er Ministry of Sound.
Het pand staat in een verlaten universiteitsgebied, een heel stille omgeving dus als discotheek kun je flink blazen! Het opende om middernacht, we kwamen aan om ongeveer twintig voor één en het was nog enorm rustig. De muziek was al wel prima, dus geen probleem.
Al vrij snel werd ik aangesproken door een wat slungelige jongen, met waar ik vandaan kom. Amsterdam, zeg ik.
Cooooool man! Ik kom ook uit Amsterdam! Barcelona is de bom! Lekker uit je plaat, helemaal gaaaan!!
Hij vroeg me hoe oud ik ben. Ik ben veertig.
Cool man! Ik ben 18!
En toen kwam het:
Wat goed dat je dit op jouw leeftijd nog doet!
Au!!!!!!
Oh mááán! Het was ongetwijfeld oprecht goed bedoeld, maar oh wat wat voelde ik me oud op dat moment. Dat zeg je ook tegen een bejaarde op een dorpsfeest: wat goed dat u op uw leeftijd nog zo leuk meedoet!
Moest er later wel om lachen, maar op dat moment voelde ik me even héél erg niet op mijn plaats.
Die jongen legde gelijk uit waarom het nog zo rustig was: de nachtbus reed nog niet en de meeste twintigers willen natuurlijk geen geld uitgeven aan een taxi. Half uurtje later was de nachtbus gearriveerd en stroomde het goed vol. Nog een nachtbus later was het afgeladen, inclusief het buitenterras met eigen dj.
We zagen veel strakke koppies om ons heen, maar ook wij die geheel au naturel van de muziek genoten konden flink uit de plaat gaan. Schijt aan leeftijd, we gingen tenslotte om de goeie reden. We hebben dan ook ontzettend lekker gedanst (beluister). De muziek was helemaal top, totdat een dj het overnam die heel lompe beats ging draaien. Toen hadden we het wel bekeken en pakten we een - niet eens zo dure - taxi terug naar het hotel.
Groeten uit het bejaardenhuis. Die 18-jarigen zien er vandaag natuurlijk ook nog uit als achttien, maar deze veertiger lijkt vandaag vijf jaar ouder.
Hans [22:55]
[ dinsdag 29 juli 2008 ]
Een hartelijke groet vanuit Barcelona! Via een last last minute zitten we voor geen geld op een mooie locatie redelijk dichtbij de oude stad en op loopafstand van het strand.
Vaste lezers weten dat ik me de laatste tijd helemaal in de house heb gestort en het oorspronkelijke plan was dan ook om naar Ibiza te gaan. Hier zijn alle legendarische house-tempels te vinden, maar omdat de kans dan wel heel groot zou zijn dat we tussen de kotsende Britten terecht zouden komen, toch maar iets anders uitgezocht en zo zitten we in deze wel heel coole stad.
Wat ik miste in de alternatieve rock, heb ik de laatste tijd weer helemaal teruggevonden in de house. Er is zoveel opwindends te vinden als je wat verder kijkt! Ik heb in de afgelopen tien weken denk ik zo'n twintig tot dertig cd's gekocht (veel tweedehandsjes ook, op Amazon.co.uk en in de hoofdstedelijke platenbakken) en het blijkt dat de Pacha-cd's me op dit moment het meest aanspreken (voorbeeld).
Pacha is een wereldberoemde keten van discotheken - die al bestaat sinds 1967 en met de meest bekende vestiging natuurlijk op Ibiza - en de muziek zou je kunnen omschrijven als gedistingeerde, latin-georienteerde funky house. En daar word ik heel erg blij van.
Vandaag zijn we wezen shoppen, mijn lief naar de Sephora en de Topshop en ik op zoek naar de tweedehands platenwinkels van deze stad (met dit printje). En ik ben helemaal gelukkig, want niet alleen vond ik de Pacha Ibiza editie 2008, maar verder een hele stapel prima tweedehands dance van Ministry of Sound en Global Underground en zelfs de Pacha-verzamelaar van 1998. Toen ik die zag sprong ik echt tien meter de lucht in.
Ik vind het natuurlijk ergens wel jammer dat Ibiza er niet inzit, maar we waren dan ook echt wel toe aan een beetje chillen. Het is een heel heftig jaar geweest. Gelukkig ontdekte ik dat er ook een Pacha Barcelona bestaat, waar morgen een Ministry of Sound-avond is. Mijn chica ziet dat ook wel zitten, dus morgenavond gaan we toch nog een stukje Ibiza doen!
Hans [00:13]
[ woensdag 23 juli 2008 ]
Het is alweer enige tijd geleden dat we iets nieuws van The Doors hebben gehoord, maar ze hebben een goed excuus.
Voor wie net als ik de meeste albums vrij goed kent, is het wellicht leuk eens andere versies van de bekende nummers te horen. Ik kwam net een heel interessante bootleg tegen met incomplete studiomixen, waar bijvoorbeeld de drums op ontbreken of een andere bas is gebruikt.
Alleen voor de diehards dus, die hier mogen klikken.
Hans [20:15]
[ dinsdag 22 juli 2008 ]
Dankzij een reactie op deze site (hallo Ruud) ben ik herinnerd aan Los Ninos del Parque van Liaisons Dangereuses; ooit een enorme dancehit in alternatieve discotheken maar van voor mijn tijd.
Dit is 'm (mp3). Klinkt bekend?
Ken je het new-waveblad Vinyl nog, uit de jaren tachtig? Ik was er iets te jong voor, maar vond die scene altijd enorm fascinerend. Ik heb me altijd voorgesteld dat Los Ninos del Parque een ultiem Vinyl-nummer is, net zoals Der Mussolini van DAF en Collapsing New People van Fad Gadget die ik ook pas veel later heb leren kennen.
Ben wel benieuwd of je dit herkent en welke nummers jíj in dat rijtje vindt passen.
Hans [19:34]
[ zaterdag 19 juli 2008 ]
Zag net de interactieve clip van Radiohead's single House of Cards. Naar ik begrepen heb is deze zonder camera's, maar met 3D-laserapparatuur opgenomen (uitleg).
Iets heel nieuws, vergelijkbaar met de eerste keer dat je Cry van Godley & Creme zag, of het morfen in Michael Jackson's Black or White.
Je kunt het beeld zelf manipuleren; de clip is dan ook in première gegaan bij Google en niet op MTV. Hier is House of Cards.
Waarschuwing: please be patient. Ga gerust eerst een kop koffie zetten.
Hans [12:08]
[ donderdag 17 juli 2008 ]
Op zoek naar een obscuur nummer stuitte ik net op een open directory van wat een reeds jaren bestaande song-of-the-day site moet zijn.
Vanwege de leuke vergeten nummertjes die ik vond, laat ik je graag meekijken. Leuk om Love Is The Slug van We've Got a Fuzzbox and We're Gonna Use It weer eens te horen, ik had Lucky Number van Lene Lovich nog nooit in een andere versie gehoord en wat is Never Never van The Assembly toch prachtig.
Míjn hit van de dag is dankzij deze site My Underwear Froze To The Clothesline van the Legendary Stardust Cowboy. Díe hadden we lang niet meer gehoord!
Veel plezier. Zit er ook iets van jouw gading bij?
Hans [21:23]
[ woensdag 16 juli 2008 ]
BBC Radio 2, zeg maar het eh... Radio 2 van Engeland, heeft haar uitslag gepresenteerd van de beste dancenummers aller tijden.
Met op nummer één: Billie Jean van Michael Jackson. Terecht ook wel vind ik, het is me wel eens opgevallen dat de meest muzikaal uiteenlopende types, hetzij rockers, metalfans, jazz-cats en natuurlijk dance-liefhebbers, het op zijn minst een prima nummer vinden. En dat intro is natuurlijk fan-tas-tisch.
De top 10 ziet er als volgt uit:
1. Billie Jean – Michael Jackson (1983)
2. I Feel Love – Donna Summer (1977)
3. Get Up (I Feel Like Being A) Sex Machine – James Brown (1970)
4. Strings Of Life - Rhythim Is Rhythim (1987)
5. Where Love Lives – Alison Limerick (1994)
6. Keep On Movin' – Soul II Soul (1989)
7. Can You Feel It – Fingers Inc. (1988)
8. Big Fun – Inner City (1988)
9. Theme From S-Express – S-Express (1988)
10. Key To My Happiness – The Charades (1966, kende ik nog niet)
Hier is nog eenmaal de legendarische Motown 25-uitvoering van Billie Jean uit 1983, waarbij Michael voor het eerst de moonwalk liet zien.
Mijn persoonlijke nummer één is You Make Me Feel (mighty real) van Sylvester. Vraag aan jou is natuurlijk: wat is jóuw favoriete dance-nummer aller tijden?
Hans [10:33]
[ vrijdag 11 juli 2008 ]
Veertigers doet mee met de hype...
(een collega die uren in de rij heeft gestaan, was een van de eersten met een iPhone).
Hans [19:15]
[ donderdag 3 juli 2008 ]
Gisteren voor de derde keer REM gezien. Ik zag ze in 1995, tijdens de Monster-tour in Boston en in 2003 in de Heineken Music Hall (lees mijn stukje van toen).
Hoewel ik vorige week Accelerate goedkoop op een rommelmarkt vond, had ik 'm nog niet beluisterd. Wel heb ik begrepen dat ze het "heilige vuur" weer terug hebben. Ik ben altijd wat sceptisch als ik zoiets lees, want hard rockende songs van mannen tegen de vijftig doet nog wel eens geforceerd aan.
De setlist was in elk geval passend: de band speelde voornamelijk de rockers uit het uitgebreide oeuvre. Dus van het rustige Automatic For The People de uitzondering Ignoreland, What's the Frequency Kenneth (al hadden ze net zo goed heel Monster kunnen spelen), Orange Crush, mijn favoriet Imitation of Life en de knaller van de avond: The One I Love.
Het was een prima rockshow; het enige dat ik erop aan te merken heb is dat er tussen de nummers vaak lange pauzes vielen waarin er niets gebeurde. Ook rende de hele band ineens naar links op het podium om in een kring een akoestische versie van Let Me In the spelen. Leuk, maar zonder aankondiging vond ik het allemaal wat rommelig aandoen.
Leukste verrassing waren de echt oude nummers: Driver 8, Don't Go Back To Rockville met een voor de verandering echt coole Mike Mills en de afsluiter was ditmaal niet It's the End of the World as We Know It (And I Feel Fine), maar een prachtig Man On The Moon. Best tevreden!
Hans [20:48]
[ dinsdag 1 juli 2008 ]
Was plezierig verrast toen ik net zag dat de huidige nummer één in Amerika I Kissed A Girl heet. Gezongen door Katy Perry is het vrij bijzonder dat zo'n - voor Amerika - controversiële titel het zo ver heeft weten te schoppen.
Daarbij was ik benieuwd of het een cover is van Jill Sobule's culthitje van een jaar of tien geleden. Maar nee, het is helemaal nieuw. En doorklikkend vond ik het leukste nummer dat ik de afgelopen week hoorde: de vorige single Ur So Gay (and you don't even like boys). Dat moet een beetje Morrissey-fan bekend voorkomen :-)
Ik hoorde het een uurtje geleden en krijg het refrein inmiddels niet meer uit mijn hoofd. Het is poppy én sarcastisch - en ook dát hebben Morrissey-fans eerder gehoord. Maar het lijkt in niets op Manchester hoor, het is gewoon een lekker popliedje dat van Madonna inmiddels de thumbs-up heeft gekregen (beluister het hiero).
Hans [23:17]
