[ donderdag 3 juli 2008 ]
Gisteren voor de derde keer REM gezien. Ik zag ze in 1995, tijdens de Monster-tour in Boston en in 2003 in de Heineken Music Hall (lees mijn stukje van toen).
Hoewel ik vorige week Accelerate goedkoop op een rommelmarkt vond, had ik 'm nog niet beluisterd. Wel heb ik begrepen dat ze het "heilige vuur" weer terug hebben. Ik ben altijd wat sceptisch als ik zoiets lees, want hard rockende songs van mannen tegen de vijftig doet nog wel eens geforceerd aan.
De setlist was in elk geval passend: de band speelde voornamelijk de rockers uit het uitgebreide oeuvre. Dus van het rustige Automatic For The People de uitzondering Ignoreland, What's the Frequency Kenneth (al hadden ze net zo goed heel Monster kunnen spelen), Orange Crush, mijn favoriet Imitation of Life en de knaller van de avond: The One I Love.
Het was een prima rockshow; het enige dat ik erop aan te merken heb is dat er tussen de nummers vaak lange pauzes vielen waarin er niets gebeurde. Ook rende de hele band ineens naar links op het podium om in een kring een akoestische versie van Let Me In the spelen. Leuk, maar zonder aankondiging vond ik het allemaal wat rommelig aandoen.
Leukste verrassing waren de echt oude nummers: Driver 8, Don't Go Back To Rockville met een voor de verandering echt coole Mike Mills en de afsluiter was ditmaal niet It's the End of the World as We Know It (And I Feel Fine), maar een prachtig Man On The Moon. Best tevreden!
Hans [20:48]
