[ zaterdag 27 juni 2009 ]
Onwerkelijk, niet? Dat Michael Jackson overleden is. Je denkt ergens dat iemand die zo larger than life is er altijd zal zijn, maar niet dus. Ik ben benieuwd wat voor enorm praalgraf hij zal krijgen.
Er zijn veel parallellen te trekken tussen Michael's en Elvis' dood: allebei supermegaster, ver over het hoogtepunt, geen schim meer van zichzelf, vrij jong nog en plotseling overleden. Ik vermoed dat we de komende weken overspoeld gaan worden met In Memoriams tot we er helemaal spuugzat van zijn, maar dat de jonge generatie Michael nu ontdekt of op waarde gaat schatten. Dat gold tenminste voor mij in 1977; ik ontdekte Elvis als jochie van negen.
Rest me te melden dat Michael een natuurlijk een fantastisch body of work achterlaat, waarbij vooral Thriller en Off The Wall nooit echt gedateerd zijn gaan klinken. Als ik ergens dj, mag ik van Off The Wall altijd graag Working Day and Night draaien; een heerlijk funky nummer dat nooit op single is uitgebracht. De mensen zijn dan altijd prettig verrast en gaan heerlijk uit de plaat.
Ik hoop jij ook! (met authentiek overslaande plaat uit 1979!)
Hans [12:20]
[ woensdag 24 juni 2009 ]
Tout Amsterdam was afgelopen weekend óf in de nieuwe Hermitage, of ernaast, in Carré te vinden. Wij waren present in Carré, bij Antony and the Johnsons. We moesten er wel lid van de VPRO van worden maar dat stond toch nog op het lijstje.
Wat heeft die Antony toch een prachtige stem. Hij werd begeleid door het Metropole Orkest en een paar Johnsons. Het begon ijzersterk, maar ik moet zeggen dat ik halverwege wel behoefte kreeg aan wat meer punch. Het had niet gepast, maar ik snakte wel naar een nummertje van Hercules and Love Affair.
Die heb ik al eens geplaatst, dus vandaag de prachtige, prachtige uitvoering van mijn favoriete Antony-lied: Hope There's Someone, live bij Jools Holland. Opgenomen in 2005, nog voordat hij definitief doorbrak met het winnen van de Mercury Prize. Dit moet je echt even zien.
Hans [22:57]
[ zondag 21 juni 2009 ]
Het concert van Morrissey in Rotterdam was dus helemaal top. Ik was weer compleet gegrepen door deze artiest-van-mijn-leven en zat met een heerlijk gevoel in de trein naar huis. Maar toen bekeek ik de besprekingen op Morrissey-Solo.com en daar las ik iets waar ik helemaal beroerd van ben geweest.
Vóór het concert was ik bij de merchandise wezen kijken, waar ik niets van mijn gading zag. Na het concert was het zo druk naar de uitgang toe, dat ik niet nogmaals ben gestopt.
Wat ik niet wist, en wat ik pas thuisgekomen las, is dat alleen ná het concert de GESIGNEERDE elpee van Years of Refusal werd verkocht. Je moest het even weten, en ik had van tevoren niet op de site willen kijken.
Ik had voor-het-geval-dat de reeds door Johnny Marr gesigneerde Hatful of Hollow bij me, met een zwarte stiftpen, maar ik had natuurlijk al bedacht dat het onmogelijk zou zijn die felbegeerde krabbel te scoren. En nu las ik dat ik die, hoewel indirect, toch had kunnen bemachtigen!
Man, ik ben er twee dagen lang echt beroerd van geweest. En op internet kopen is toch anders. Gelukkig heeft één van de lezers van deze blog me - misschien ironisch bedoeld - getipt op een Marktplaats-advertentie... ik heb even nagedacht en ben deze week voor een tientje in het bezit gekomen van een stuk van het door Morrissey himself gedragen overhemd dat door fans als piranha's werd verscheurd.
Ik geef toe, het gaat wat ver met deze variant op de lijkwade van Turijn. Maar ik was nu eenmaal weer helemaal betoverd en voelde me meteen een stuk beter!
Hans [18:56]
[ donderdag 11 juni 2009 ]
Dit wil ik je echt even laten zien. Vanaf komende zondag is in de Record Palace, die platenwinkel tegenover Paradiso, een bijzondere expositie van LP-hoezen.
Hier is een voorproefje (meer info).
De expositie is samengesteld door Jigal Krant, die als collega-maker van de Nationale Popquiz vorig jaar een heel aantal fraaie hoezen-mashups maakte. Hij stuurde me deze week een nieuwe, waar ik me werkelijk om heb bescheurd:
Uw antwoord mag in het reactievak!
Hans [22:49]
Ben een beetje aan het rommelen met de layout van Veertigers.
Hans [21:56]
[ zondag 7 juni 2009 ]
Ben net terug uit Rotterdam, waar Morrissey vanavond in de Watt speelde. Dat is een opvallend kleine zaal, te vergelijken met de Melkweg voor de verbouwing. Geen wonder dat het concert zo snel uitverkocht was!
Vrienden wilden wel mee, maar niet voor belachelijke ticketprijzen en uiteindelijk ging ik met de ene kaart die ik had kunnen regelen (bedankt José!). Dat scheelt toch in de sfeer, ik had er wel zin in maar was niet heel opgewonden. In zo'n kleine zaal sta je - waar je ook bent - altijd vooraan, dus ik had een prima plaats gevonden, zo'n zeven meter voor het podium.
Het concert begon met This Charming Man, maar in tegenstelling tot de Smiths-versie, was dit een wat grove uitvoering. Ook How Soon Is Now werd gespeeld, een nummertje van de nieuwe plaat en een van mijn minst favorieten van You Are The Quarry.
Maar toen kwam Ask. In 1986 een vrolijk popdeuntje, toen volgens de VARA met een typisch BZN-intro (en dat was ook wel een beetje zo), maar nu als prachtige, energieke popsong, die me dan toch nog helemaal het concert inzoog (bekijk op YouTube).
Zag de springende massa vooraan, een meegaande Morrisey die de mensen doorlopend handen gaf en bedacht me opeens - ik wil dat ook, ik wil Morrissey een hand geven!
Toch maakt veertig jaar beschaving dat een beetje moeilijk. Ik zag mezelf niet meer zoals vroeger bot door de toch al dichtgepakte massa heen walsen. Ik stond echt in dubio. Toen was er ineens een kerel die zich een weg naar voren baande en daar ben ik maar achteraan gegaan. Een halve minuut later stond ik in de springende massa Why Don't You Find Out For Yourself mee te brullen.
Het was ook fantastisch om 'm Some Girls Are Bigger Than Others van zo dichtbij te zien zingen, maar ik werd plotseling met mijn mond tegen een kaal en bezweet achterhoofd gedrukt en dat was toch wat minder. Door het gedrang kwam ik ineens vóór de pogoënde club terecht, bijna helemaal vooraan, op twee armlengtes van het podium.
Daar heb ik prachtige foto's kunnen schieten met mijn telefoon. Moet je kijken!
Elke keer als Morrissey langskwam leek het alsof er in het Dolfinarium vis werd uitgedeeld. Je kunt je wel bedenken hoe het er uitzag toen Morrissey zijn bezwete shirt in de zaal gooide!
Een gelukkige Brit die voor me stond kreeg een hand en was helemaal blij. Vragen kan altijd, dus voor de toegift vroeg ik 'm Dude, I want to shake his hand too, mind if we switch places?, maar kreeg een bot No te horen. Het ging moeilijk worden.
Tijdens de toegift gaf Morrissey nog wat handjes, helemaal links en helemaal rechts van het podium (vanaf 0.50), maar ik stond op mijn tenen in het midden.
Heel jammer. Toen de bassist ook nog even langskwam was ik de beroerdste niet en heb ik 'm vriendelijk een hand gegeven. Ach, da's ook mooi. Ik ging tenminste niet met lege handen naar huis.
Setlist:
This Charming Man
Irish Blood, English Heart
Black Cloud
How Soon Is Now?
All You Need Is Me
How Can Anybody Possibly Know How I Feel?
Ask YouTube
I'm Throwing My Arms Around Paris
Girlfriend In A Coma
When Last I Spoke To Carol
Seasick, Yet Still Docked
Why Don't You Find Out For Yourself?
I Keep Mine Hidden
Something Is Squeezing My Skull YouTube
One Day Goodbye Will Be Farewell
Sorry Doesn't Help
Some Girls Are Bigger Than Others YouTube
The Loop
I'm OK By Myself
toegift: The First Of The Gang To Die YouTube
Hans [10:03]
[ maandag 1 juni 2009 ]
Aiaiai. Morrissey moet komende zaterdag in Rotterdam optreden, maar andere concerten deze week zijn vanwege stemproblemen afgelast.
Elke dag even checken op Morrissey-solo.com, ik verwacht elk moment het bericht dat hij wordt vervangen door Krezip.
** update **
Uit het AD: Watt in rep en roer om Morrissey
(dank, Johan)
Hans [13:44]
