[ vrijdag 19 maart 2010 ]
Op 17 maart jl. overleed Alex Chilton. Mijn goede vriend J. was diep geraakt en stuurde zijn vriendenclub een In Memoriam. Die vond ik zo mooi dat ik 'm wil bewaren en daarom staat hij, met toestemming van de auteur, hieronder.
Natuurlijk kende ik al sinds mijn jeugd 'The Letter' van The Box Tops. Maar pas veel later leerde ik dat het nummer was gezongen door Alex Chilton. Deze bijzondere muzikant kwam bij mij aanvankelijk 'binnen' als producer. Als degene die de lp 'Songs The Lord Taught Us' van The Cramps zo'n opmerkelijke, destructieve sound had gegeven. Enige tijd later maakte ik kennis met Alex Chiltons eigen lp 'Like Flies On Sherbert', eveneens een geluidsbouwwerk dat je kunt aanmerken als commerciële zelfmoord. Ik was verkocht. Ik dook in de geschiedenis van deze bijzondere creatieve geest en maakte kennis met de lp's van Big Star. Was ik al verkocht, nu was ik devoot.
Toen LX in 1986 naar Groningen kwam om in Vera op te treden (met een bassist en een drummer), kocht ik ruim op tijd een kaartje en ging anderhalf uur van tevoren naar de zaal, bang dat ik anders geen goede plek vooraan zou bemachtigen. Dat bleek achteraf niet nodig. Nog niet heel Groningen was overtuigd van de grootsheid van deze artiest. Vijftig man publiek, hooguit, schat ik. Ik was daar met mede-Ziffel (het bandje waar ik toen in speelde) Henk. We hadden een cassette van onze nieuwe demo bij ons. Die gingen wij aan Alex Chilton overhandigen. Dan gingen wij ook beroemd worden, dat sprak vanzelf. Na afloop van het concert trokken wij de stoute schoenen aan en betraden een smalle maar diepe ruimte links van het Verapodium, toentertijd was daar de kleedkamer. Daar zat LX. Althans, dat vermoedden wij, we konden niet zo veel zien door de jointdampen. Maar inderdaad, we liepen wat verder en daar hing hij achterover in een stoel met een fles bier in en een spliff en wij overhandigden verlegen onze demo. "Thank you. I will listen to it. And if I like it, maybe I'll steal some!"
Twee jaar later speelden wij zelf met de Ziffels in het voorprogramma van Alex Chilton, die ditmaal optrad in Hal 4 te Rotterdam. Voor de gelegenheid hadden wij een liedje ingestudeerd over Alex Chilton, van The Replacements. Daar kon LX wel om grinnikken, meenden wij vanaf het podium te zien. Chiltons concert die avond was van grote klasse. Er waren dit keer naar schatting dan ook wel tachtig mensen dus dat stimuleert. Mij staat vooral bij een cover van 'I Can't Seem To Make You Mine' van The Seeds. Dat ontaardde in een noise-gitaarsolo waarbij LX minutenlang voor zijn Vox-versterker stond te sjorren en trekken aan zijn gitaar en daarbij vooral veel feedback produceerde. Een ovationeel applaus volgde. Toen dat was weggestorven liep de verder nooit zo spraakzame Chilton naar de microfoon: "People like this kind of music, but I swear a monkey could play it."
Chilton en zijn band vertrokken vrij snel na afloop in hun aftandse VW-bus, wij liepen nog even hun lege kleedkamer binnen om eventuele memorabilia op te pikken voordat de schoonmakers zouden komen. Er lag niks, behalve een joint die ze waren vergeten op te roken. Drummer Theo, zanger Henk en ik waren in die jaren best wel doorgewinterde gebruikers van verdovende hasjdrugmiddelen. Maar na het roken van dit exemplaar ging bij ons alle drie het licht uit. We zijn vermoedelijk - in een luxe gehuurde Mercedes-bus - terug vervoerd naar Groningen. Daar werd ik in ieder geval de volgende dag wakker.
In 1999 was de laatste keer dat ik Alex Chilton live heb gezien. Ik was met Anne in Memphis en daar speelden op een popfestival aan de boorden van de Mississippi op één dag de latere incarnatie van Big Star, Booker T & The MG's, Dr. John en Wilson Pickett. Alex Chilton bespeelde die dag een waarlijk schitterende semi-akoestisch Gretsch gitaar. Maar - en dat was denk ik exemplarisch voor de carrière van LX die grote pieken en diepe dalen kende - er was sprake van een storend detail: er zat een storing in de plug. Drie keer per nummer moest hij met z'n knie tegen het instrument rammen om het weer aan de praat te krijgen.
Afgelopen woensdag werd Alex Chilton in zijn laatste woonplaats New Orleans onwel. Een vriend bracht hem naar het ziekenhuis, waar hij even later overleed aan een hartaanval.
Snik.
Slow Joe
"I never travel far, without a little big star"
Hans [20:59]
